Lieve Mama,
Morgen word jij 70 jaar. Ik vertel je vaak dat ik zeker weet dat je blij zou zijn voor mij. Want lieve mama, ik ben in jouw voetsporen getreden.
Jarenlang was jij leerkracht en coördinator anderstaligen in Middelburg en Vlissingen. Nu geef ik les aan leerlingen die net in Nederland zijn en wat zou jij dat leuk gevonden hebben.
Toen ik de PABO ging doen vroeg je nog of ik het wel zeker wist. Vroeger zei ik namelijk tegen je dat ik nooit het onderwijs in zou gaan, omdat ik bij jou zag dat je dan nooit klaar bent. Maar ja, de appel viel uiteindelijk toch niet ver van de boom.
Jarenlang was jij leerkracht en coördinator anderstaligen in Middelburg en Vlissingen. Nu geef ik les aan leerlingen die net in Nederland zijn en wat zou jij dat leuk gevonden hebben.
Toen ik de PABO ging doen vroeg je nog of ik het wel zeker wist. Vroeger zei ik namelijk tegen je dat ik nooit het onderwijs in zou gaan, omdat ik bij jou zag dat je dan nooit klaar bent. Maar ja, de appel viel uiteindelijk toch niet ver van de boom.
Toen ik in 2010 aan de PABO begon hoopte ik dat jij me een beetje op weg zou kunnen helpen, want jij was nog maar net gestopt en wij waren altijd twee handen op één buik. De laatste, ongeveer, 15 jaar was je de intern begeleider op een basisschool in Middelburg. Helaas liep alles anders. Mijn ontzettende lieve, intelligente, inlevende moeder, jij dus, werd ziek. Langzaam zag ik jou veranderen van een sterke, zelfbewuste inlevende vrouw naar iemand die van anderen afhankelijk werd. Je begreep steeds minder van het leven en meneer Alzheimer nam bezit van je.
Ik deed zo verschrikkelijk mijn best op de PABO, omdat ik zag dat ik je aan het verliezen was. Hoewel ik van plan was 4 jaar over de PABO te doen, deed ik het in 3 jaar. 3 Jaar lang deed ik mijn stinkende best om zo snel mogelijk de opleiding af te ronden, zodat ik meer tijd met jou kon doorbrengen.
Ik deed zo verschrikkelijk mijn best op de PABO, omdat ik zag dat ik je aan het verliezen was. Hoewel ik van plan was 4 jaar over de PABO te doen, deed ik het in 3 jaar. 3 Jaar lang deed ik mijn stinkende best om zo snel mogelijk de opleiding af te ronden, zodat ik meer tijd met jou kon doorbrengen.
Deed ik er goed aan of juist niet? Langzaam verloor ik jou, niet lichamelijk maar wel geestelijk. Steeds vaker was je de weg (ook letterlijk) kwijt. Toen ik in 2013 afstudeerde, was je erbij, maar je leek niet meer te begrijpen wat er gebeurde.
Mama, ik vertel je nog steeds verhalen over mijn leven, over school. Stiekem hoop ik dat je ze wel hoort en dat je, diep, diep van binnen nog begrijpt wat ik vertel. Ik mis je zo verschrikkelijk erg.
Toch maak je me elke keer als ik je bezoek nog blij. Ik geef je een kusje en hou mijn wang voor je. Soms geef je een kusje terug maar soms ruik je aan mijn wang, als een dier dat zijn kind herkent aan de geur. Dat geeft mij nu een warm gevoel.
Morgen vieren we je 70ste verjaardag. Iedere keer als ik verdrietig ben dan denk ik aan al die leerlingen en mensen die ik ken, die alles hebben moeten verlaten en zoveel mensen hebben verloren door oorlog en geweld. Dan bedenk ik me dat jij, totdat je ziek werd, een mooi leven hebt gehad met de man van wie jij en ik zoveel houden. Mijn vader die jou minstens één keer per dag bezoekt en ervoor zorgt dat het je aan niets ontbreekt. Gelukkig was ik een jonge moeder en heb je je kleinkinderen nog gekend en zij jou ook toen je nog niet ziek was. Ik tel mijn zegeningen, toch lukt het niet altijd het verdriet te verzachten, maar mama ik doe echt mijn best.
Lieve mama, ik hou van jou.
